Multiple persoonlijkheid

Sinds Yara geboren is, betrap ik me er op dat ik het steeds vaker niet over me zelf, maar over Yara heb. Vooral natuurlijk als het over het schrijven gaat.

Ik heb ook het gevoel, dat als ik ga schrijven, ik in de huid van Yara kruip. Yara is creatiever en vooral ook  laconieker dan ik ben. Ze ziet wel. Waar ik me nog al eens zorgen kan maken of iets wel  goed komt, denkt Yara gewoon ‘komt vanzelf wel goed’.

En tot mijn grote verbazing lukt het  haar dan ook gewoon. Als Yara  ’s avonds niet meer weet, hoe het verhaal verder gaat, vind ze dat prima, kan ze tenminste ook nog eens een avondje wat anders doen.

Als ik in paniek raak, omdat ik inmiddels al weer drie andere verhalen bedacht heb, blijft Yara heel kalm en denkt: ‘meer dan een tegelijkertijd kan ik toch niet schrijven’.

Yara plant mijn tijd veel beter, dan dat ik dat doe. Zij zorgt er voor, dat ik van het schrijven blijf genieten, ondanks dat al mijn tijd er nu door opgeslokt wordt.

Zoals ik al gemerkt heb, heeft Yara net als ik een hekel aan regelzaken. Dat laat ze helaas aan mij over. Wel heb ik van haar geleerd, me daar minder druk over te maken. Als het niet lukt in de tijd die ik er voor gepland heb, laat ik het rustig liggen, totdat ik er wel weer tijd voor heb, ook al duurt dat een paar dagen.

 Yara durft ook veel meer dan ik. Denk ik bij sommige scenes nog wel eens: ‘gaat dit niet te ver, mijn kinderen en ouders lezen dit ook?’ Yara schrijft ze gewoon.

Pieter zegt nog wel eens gekscherend tegen mij: ‘Er zijn heel veel mensen die hiervoor behandeld worden’.

Ik ben echter heel blij met mijn multiple persoonlijkheid. Ik leer veel van Yara. Ik geniet sinds zij er is veel meer van mijn leven en dankzij Yara, ben ik veel meer de vrouw die ik wil zijn.

Yara schrijft dus nu gewoon deze blog, terwijl ik eigenlijk de boontjes zou moeten schoonmaken.

Eten we vandaag toch gewoon wat later!